نبضِ زمین
رفت...
با دلی پُر آتش،
از دیروزی که هنوز در خاک می‌سوزد —
اشکی بسان دریا،
میانِ تانک‌ها، فریادها،
سرزمینِ بی‌سایه!
سال‌ها،
در غربتِ چادر و غبار،
کودکانی در تبعید، به دنیا آمدند —
بی‌وطن، بی‌نام، بی‌صبح.
بر ریگزارِ تشنه —
هیچ‌کس!
باز می‌گردد،
زنِ فلسطینی،
با گام‌هایی خسته،
بچه‌گربه‌ای در آغوش —
شاید تنها بازمانده،
هم او باشد!
خانه ویران است،
و خاکش هنوز نفس دارد.
می‌تپد نبضِ وطن،
نبضِ زمین —
و خاک، به‌جای خون،
در رگ‌ها جاری‌ست.
آنجا،
روزی که مریم،
مسیح را آورد،
و مسیح مصلوب...
ای ناجیِ بی‌نام،
نشانِ تو
بر کدام دروازه‌ی شهر مصلوب است؟
و حرامیانِ خون‌آشام،
هنوز از رگِ خاک می‌نوشند.
از دلِ خاکِ سوخته —
در آتشی نهان در خویش،
می‌سوزد و می‌سوزد،
و باز —
می‌سوزد.
ققنوس،
در زبانه‌ی آتش،
پر می‌کشد،
با سی‌هزار مرغِ شیدا،
بر آسمان می‌جهد —
سیمرغ.
(محمود اسفندیاری)
The Pulse of the Earth
She left...
with a heart of fire,
from a yesterday still burning in the soil —
a tear as vast as the sea,
among tanks and cries,
the land without shadow!
For years,
in tents and dust,
children were born in exile —
without a homeland,
without a name,
without a dawn.
On the thirsty sands —
no one!
She returns,
the Palestinian woman,
weary steps,
a kitten in her arms —
perhaps the only survivor
is she herself.
The house lies in ruins,
yet its soil still breathes.
The pulse of the homeland,
the pulse of the earth —
and the soil, instead of blood,
flows through the veins.
There,
the day Mary
brought forth the Christ,
and the Christ was crucified...
O nameless savior,
upon which gate
of the crucified city lies your sign?
And the blood-drinking plunderers
still drink from the veins of the earth.
From the heart of the burned soil —
hidden in its own fire,
it burns, and burns,
and still —
it burns.
The Phoenix,
in tongues of flame,
spreads its wings,
with thirty thousand birds of ecstasy,
it soars to the sky —
Simurgh.
— Mahmoud Esfandiary
