آزادی

هیچ بامدادی را 
سیاهی بر نمی تابد
حتی اگر 
آسمان را مه گرفته باشد ؛
آزادی 

باور

بلند ترین قامت ایستاده ای که با 
نام پدر همراه بود ؛
نشسته
زندگی را یدک می کشد؛
استواری قامت رفت
در استواری باوری که ماند 
از او .

تماس

بغض تلخ گریه های فرو خورده مادر
وقتی که حرف می زند
تمام عصبهای وجود را از حیات
با خود می کشد
با خش خش نامفهوم تماس
از آن سوی سیم .

نقطه ها

هر ثانیه ؛ یک نقطه ؛
مبدا ورود و خروج تنهایی ؛
می رسد وقت محاسبه ُ
نقطه های وجودمان !

دختران ابریشم

دختران ابریشم
پیله ها دریده می شوند
پروانه های بامدادی را 
چشم انتظار است 
صبح

کدام زخم

در کدام زخم 
از هزاره ها
چنین نگاه می کنی در پریشانی
مردمک های سرگردان
کدام پریشانی را دو دو می زنند ؟

فرش قرمز

در ادای احترام به کیا رستمی در خانه دوست

تابوت 
بر فرش قرمز
پاداش مردن معترضی
که دیگر 
سخن نمی گوید .
جنازه های محترم
نظام مقدس