نامه

بنویس
نامه هایت را
عاشقانه تر
تا از خیال ترنم باران
بلغزد
در کناره
یک سکوت پر ستاره
که باهمیم

حقیقتی که در تاریخ ما مفعول مانده !

حقیقتی که در تاریخ ما مفعول مانده !


هر چند شهامت و شجاعت و جسارت پیر مراد جامعه انسانی آیت الله منتظری در همیشه تاریخ جامعه انسانی ستودنی و ماندگار است اما تصور می کنم آنچه مفعول مانده یکی از  اصول اساسی حقوق مدنی است . 
در هر مقامی که انسان هست در برابر تمامی اعمال و احکامی که از هر موضع و نگرش و شرایطی که صادر میشود . حوزه گفتمان جامعه امروز به شدت نیازمند آن است تا نه تنها به چالش های پیش رو که به تاریخ ۳۷ ساله گذشته عمیقا وام دار است . 
برای شناخت پدیده های موجود در ترسیم راهکارهای اجرایی در رسیدن به هویت انسانی و ترسیم سمت سوی عقلانی حرکت به سوی آینده و واکاوی گذشته پر از تلاطم و ناملایمات و عمیقا ناموفق در تمامی حوزه های اجرایی نظام حاکم تا قد علم کردن 
راست ترین عناصر موجود در حوزه های اجرایی ما نیازمند آنیم که باور کنیم و به مرحله عمل بنشانیم اصل مسسولیت پذیری تمامی آحاد ملت را و پاداش شایسته در برابر هر مقوله برای رسیدن به یک جامعه مدنی .   

نادیا

با شاعرانه ترین بخش هستی
می آید و بر جان
لنگر می زند
بی آوا
نادیا


ای دختر غوغا
هنوز بامداد
در انتظار تو
 بر جان خسته
نیشتر می کشد ؛
نادیا



سحر؛
درمان پریشانی نسلی
از کشیدن این لنگر
که در جان خسته لمیده
با توست
نادیا


با هر تنفس عمیق
زمان می رود ز دست
بر کش لنگر ز جان خسته ام
بر افراز بادبان
این نعش کهنه
؛
مرده .
سحر در چشم انتظاری تو
بر در است
نادیا

تــــــــــو

درد نیستی تا آرامت کنم 
خاطره نیستی تا فراموشت کنم 
نبض جاری زمان انسانی
که با توقفت زمان می ماند
حیات می رمد
و هستی !

شاید

آنچه را که می رسد از من برای تو
جایی ذخیره کن
نه برای تاریخ مردگان
که زنده گان تاریخ اند
تنها برای آنی که اگر پرسید :
می شناسی ؟
ته رنگ پریشانی نسلی از صبح را ؛ 
شاید نشانی در آن دید 
فقط ؛
 شاید .  

شاید

آنکه بال پریدن خواست - پرید با آزادی به سوی
دشت بارور شده
از باور حقیقت انسان ؛
زنگ زرد پاییزی
اعلام حریقی است
و نفس های تند تو در جانم
جهیدن از جهنمی است
که حاکمش ؛
 شاید است . 

همین

می ماند
سلسله جبال
اگر آدمی را از هستی پاک کنی 
که همچنان سمج
پای بر زمین دارد !