! حرامیان پاسدار

 دزدان نان 

دزدان آب

 دزدان جان 

 ! حرامیان پاسدار

دیگر چه ماند برای ما 

 همچو ننگین بختک سیاه چاله ی نکبت به هستی ما 

چنگ میزنی

بر جان ما ؟

بر نام ما ؟

آب مایه حیات !

یک نفر می رود در آب فرو

غوطه غوطه غوطه

 و نفس راه گلو 

بند می اید با آب

دژخیم

زخم این ستم

عمیق تر از 

قتل های گذشته ات

 ، بر باور شیاطین الهی تو 

. اوار می شود 

دژخیم را 

پاسخی جهنمی باید

،از جهنمی که افریده بر زمین 

،فقر و فلاکت و نیستی 

 در نیستی تو

فنا می شود 

دژخیم

محبوبم

هر چه را دوست دارم

 ! ندارم

برای خود شادی 

 !برای خود

 می دانم که شادی های من

ترا غمین کند شاید 

 . محبوبم

شاد از ان زیبایی که از توبیاد دارم 

پر از لطافت

مهربانی 

که از تو

 بیادگار دارم 

غمین مشو برای آن

 یادهای تو 

به روزگار دور 

 ،خیلی دور 

اینجا  درون قلب من

تکرار می شود

ترا 

خودم 

زمان و هستی

 ، در ما

می دانم

یک نقطه طلاقی

در انتظار ماست

! می دانم     

اسب بی سوار

چه تلخ مرگی 

مرد ترکمن بی اسب 

 ترکمن صحرا

چه مرگ تلخی 

مرگ اسب ترکمن 

اسب بی سوار ...

 ...

#سیل زدگان گلستان#

سپیده

نیامده

 ترا کجا بردن 

این حرامیان ؟

و لبخند 

از خانه رفت

 با تو

مهمان شب جمعه

مهمان شب جمعه

روزی از روزگاران یکی از اهلی شهر شهید پرور قزوین قهرمان به دیدار دوست بسیار عزیز خود عزم سفر به اصفهان می کند و بدو ورود میزبان بساط عیش عشرت و کباب و شراب و رباب برای مهمان عزیزتر از جانش مهیا میکند چندی به خوشی در ایام خوش گذشته ذکر خیر و یادی از دوستان در  گذشته تا عمر سفر به پایان میرسد و به شهر خود قزوین باز می گردد .

چندی بعد دوست اصفهانی هوای یار می کند و راهی شهر دوست بهتر از جان بار سفر بسته راهی قزوین و بدو ورود میزبان بساط عیش و عشرت و کباب و شراب ؛ بدون رباب برای مهمان عزیزتر از جانش مهیا میکند ساعتی بعد میهمان را به استراحت دعوت می کند و خود از خانه می شود و پاسی از شب گذشته به خانه باز میگردد با پیرمردی نحیف و رنجور که لنگ لنگان پیش می آمد .

میزبان رو به میهمان عزیز تر از جانش فرمود : ای دوست عزیز تر از جانم این رباب را از من پذیرا باش !

میهمان خشمگین نجوا می کند : ای دوست تو بر من فرود آمدی از میان زنان زیباترین و جوان ترین رباب شهر را که هر بیننده ای را مدهوش و جانی دوباره می بخشید برایت آوردم حال تو با من چنین می کنی ؟

میزبان با سری که چانه اش به سینه اش چسبیده و با شرم گفت :  خدای باریتعالی بالای سر را به شهادت می طلبم که تمام شهر را به جستجو در آمدم و  چیزی نیافتم سر آخر به جانه دایی جان خود رفته از او با هزار خواهش و تمنا تقاضا کردم آبرو داری کند و در این شب جمعه عزیز به دیدار شما در آید ! 

حال این آقای رییسی همان دایی آبرور دار مقام معظم رهبری است که به پیشگاه ملت شریف و نجیب و قهرمان همیشه در صحنه ؛ را به ریاست قوه غذاییه این نظام تا بی نهایت مقدس و مطهر عرضه کرده  (اند ) و ...