تسلیت

 

بانوی سپرده امید

تسلیت

  کشتند

تا نشانی از شکنجه ها ی بر او

با جسم پاکش

در کوری گمنام مدفون کنند

غافل از خرد که در زمان جاری و پرسشگر است

چرا کشتند او را !

! آثار داغ و درفش بر بدن جاودان می‌ماند

هوار این سنگین هراس

هوار این سنگین هراس

تیغ می کشد

ریش می‌کند

 ! ریش

بی آنکه لخته لحظه ای

بر زمان بر آمده   

اکنون

 ، رنگی دهد 

امید کدام هوار خسته در خون

لخته لخته 

در اکنون ، زار می زند چنین

رستم . سهراب

حکیم خبر داری ؟

رستم سهراب خود را

در بارگاه زمان خود شناخت

باور کنی یا نه

این است شرح ماجرا :

آسمان آشفته و شهر

آشفته تر از جان

بوی خون در کوچه ها مواج

کپه کپه هر کجا آتش

بوی تلخ طعم یک نیرنگ

جای جای خانه های شهر

هم همه در هر دو سو ی شهر

رستمی را راهی میدان

اما سهراب!

کو سهراب ؟

سیاوش را که یادت هست ؟

ترا در مهره ی سرخی فرود آورد ؟

فریب

اه ای فریب و خدعه و نیرنگ

بسوده هر دو را در عرصه یک جنگ

تنگا تنگ !

و اینک اوست در میدان

رستم دستان

دلی. پر خون

پر از کین زمان دستان

نه ، او عزم نبردی نابرابر را

ز جان شسته !

پی سهراب می‌گردد

و تهمینه 

یقین دارد که رستم می‌شناسد

یل پور پسر را

می خندد .

رستم دستان :

ولی شب چهره خون دارد امشب

یکی باید

به پهلوی شکفته

زند بر چهره‌ی شب خون رنگین را

چرا پور پسر باید به دست من بمیرد ؟

چرا داغ پسر تهمینه را دامن بگیرد

نه

نه این آن بر به سامان نیست

سهراب جوان و با هزاران آرزوی نیک

در بند است

ترا بر بال سیمرغ خرد پرواز خواهم داد

ازاین تنگنای ننگین عبور از تو

گذر بی ننگ گشتن پورم

سزای نام ایران است

سزای نام دستان است

و اینک

از ننگ کشتن

رها

در عشق فرزندم .

شب

امشب خون من بر تو گوارا باد

ای شب

که سهراب به فردا می زند پیوند

گورا باد بر تو صبح

گوارا باد بر تو زمین سخت افسرده تیغه خورشید

که فردا می دمد بر بام این میهن

خدا حافظ طلوع صبح فردا

خدا حافظ

و آنگاه دشنه در پهلوی خود بنشاند

رستم دستان .

شب و ابر و زمین

گلگون خون غیرت شد

و رستم زیر لب نجوا کنان :

فردا از آن توست

بیا از شانه های من گذر

بر بام صبح

پور دستان

تهمینه

از سوز دل رستم خبر دارد

میدود

حیران پریشان

با تمام جان به فریاد :

رستم دستان

چنین هرگز نبوده

نیست

پدر جای پسر

بیچاره تهمینه

نهیب جان خراش

ضجه ای

بر پای رستم می نهد سر !

چرا پهلوی خود را تو دریدی  ؟

چرا این تلخ تاریخ ، خونین است

پسر را یا پدر کشته

ویا بهر پسر ،

پدر مرده !

و این بیچاره زن در طول تاریخ

عزا دار پسر یا آن پدر مانده

و این تلخی تاریخ مرگ

اما

برایش جاودان مانده

همه ماجرا از اینجا آمد :

پدر امیر حسین مرادی صبح امروز خودکشی کرد/ فشار وارده بر خانواده به قدری زیاد بوده که پدر امیرحسین تا لحظه آخر مرتبا درباره پسرش صبحت میکرده و آرزو داشته یک روز دوباره همگی بر سر یک سفره بنشینند

پدر امیرحسین مرادی که فرزندش به عنوان یکی از متهمان بازداشتی پس از آبان ۹۸ به اعدام محکوم شده است، صبح امروز در منزل شخصی خودکشی کرد.

طبق گفته مادر امیرحسین مرادی، طی این مدت فشار زیادی بر خانواده بوده است. از سویی تماس هایی از خارج از کشور داشتند که اگر در خصوص پرونده پسرتان پیش از این سکوت کنید، او نیز اعدام خواهد شد و از سوئی آنها نگران هر اقدامی بوده‌اند که موجب اجرای حکم فرزندشان شود.

همچنین از زمانی که به دستور رییس قوه قضاییه حکم اعدام امیرحسین مرادی متوقف شد، کماکان این خانواده در بلاتکلیفی به سر برده و فشار بسیاری بر روی آنها خصوصا پدر خانواده بوده است.

محمود اسفندیاری

CANCELFORWARD 1 DELETE 1 REPLY 

سپیده جان

 

یکم مهر

تولدت مبارک سپیده قلیان

آغاز ماه چهارم زندان

سپیده جان

رویاهایت سبز را

در آسمان کوچک زندان

گره بزن در ساقه های نور

کسی آنطرف

چشم انتظار ساقه های نور توست

تا با تو

در اعماق شیرین ترین رویا

گام بردارد

..

.

ساقه های نور کی می رسی به ما ؟

روزی

روزی

 سقف دل ستمگران

می خورد ترک

سقف دلی

که سایه دار

، روی خانه ها زده

در موج ارتعاش تپیدن دلهای مادران

می ریزد

سقف دل ستمکران

روزی

خاوران ! شماره چند خانه تو است ؟

 

آمدم و ندیدمت  
باور کنی یا نه 
پرسیدم از همه 
 ، نشانی تر ا 

هنوز آدرس ترا ندادن

اما 

 : یکی گفت

تو خاورانی 
 ! بی شماره و پلاک 

نسرین ما می سوزد

 

آهای

قوم بخواب رفته نیاکان مفلوک خود

نسرین ما

نسرین من 

نیما 

مهراوه

رضا

ما مردم یک وطن

قطره قطره 

می‌سوزد

فریاد رسی آیا هست ؟