۱۳۹۰ خرداد ۹, دوشنبه

بــانو

بــانو

اي بادهاي شرقي

با خود چه داريد

براي من ا ز ستاره ها

من خواب ديدم

ا ز پشت ا ين پنجرهء دلم

در شرق دور

بانوي من

رو به آ سمان

با ستاره ها

در ترسي ا ز بکارت کلام

تا نامحرمي ندا ند

با ستاره اي ا ز زمان دور

گفتگو دارد:

خوشه انگور و شب تابستان

در بام خانه اي

که مهرباني سهم ميشد

شاهد تقسيم مهر در بالهاي شکسته

آ شيان خونين

پرواز خاطره!

با من بگو

اي باد شرق

پيامبر کلام بانوئي.

باد شرق آهسته گفت:

بانوي تو

آ نچنان با ستاره ها

ا ز شور و عشق و

پرواي پروا ز سخن ميرا ند

حتي ستاره ها هم

جز خوشهء انگوري

چيزي ا ز آ ن ندا نند.

گويا شبي مهتابي

ا ين گونه شايع گشته

يک قاصدک به سويت

ا رسال کرده باشد

آ ن هم چنان آهسته

تا نشکند پر ا و.

بر مرکب نسيمي

در آ ن دلي نهاده

آ ن خواهران نشستن

رويش با آ ب ديده

با ا شک چشم بستن.

ا ز ا وج آ سمان ها

سير مي کند جهان را

تا دست نا بکاري

نکاود آ ن دلش را.

گفتم : بگو تو اي باد

کي مي رسد به ا ينجا

آ خر کلام مهرش

جان مايهء حيات است،

ا ين را صبا بمن گفت

حتي به من چنين گفت

ا و را چگونه ديدن.

ا ين قاصدک

با آ ب ديدهء ا و

بالا تر ا ز سپيدي

مي آمده به ا ين سو

جز مهربان ا و هم

يا راي ديدنش نيست،

جز ياوري که با ا و

پيمان مهر دارد.

حالا چه بايدش کرد؟

کي مي رسد به ا ينجا؟

خبط است ا گر بگويم

ا و مي رسد به ا ينجا

ا ينجا کسي نباشد.

يارم به روز مستي

در آ ئينه بديدم

ا و را بديدم ا ينجا

ا ز آ ئينه بدر شد

در نزد من نشسته.

گفتم : چه مي شود کرد؟

جان مايهء حياتم

ا ين جان به لب رسيده

ا ز دوري و فرا قت.

گفتا به صبر ا نديش

گفتم که من ندا نم

گفتا به رود ا نديش

گفتم که من کويرم

گفتا به ا بر انديش

ا ز بستر دو چشمم

يک قطره آ ب در آمد

ا و با دو قطرهء اشک

ا ز چشم من بد ر شد.

بانگي ز جان بر آمد

گفتا خموش جانا

در خانهء تو هستم

کاشانه ا م دل توست.

گفتم صبوري من

ديگر ز حد برون است.

حالا دگر خموشي

نتوان جز به ياري

حسرت کش زمانه

در ا وج شادماني

ا ين بستر دل من

شيداي ديدن ا وست.

باد بلند شرقي

گقتا خموش ديگر

نجوا در آ سمان ا ست

ترسم کسي بداند

ترفند در سر آ يد.

باد بلند شرقي

سريع و بي توقف

رفت ا ز کنارم آ ني.

من بودم و غريبي

در ا نتظار يا رم!

شايد که ا مشب آ يد

بايد که ديدگان را

با آ ب شستشو داد

تا کس نداند اينجا

شيون براي دلهاست.

اين خون که ا ز دل آمد

خون غم زمانه است

در شور و حسرت او

اين قصهء زمانه است

شيدائي و غريبي

در حسرت نگاهي

قد مي کشد صنوبر

تا سروها بدانند

تنها نبودن اينجا!!

هیچ نظری موجود نیست: